ყოველთვის მეგონა, რომ ჩემს ცხოვრებაზე წიგნს დავწერდი : )
მემუარების წერას ცნობილი და საზოგადოებისათვის საინტერესო ადამიანები იწყებენ
და
რადგან არც ერთი ვარ და არც მეორე
და
საინტერესოც
დიდიდდიდი მხოლოდ ჩემი თავისთის შეიძლება ვიყო,
ამიტომ
წიგნის წერასაც მხოლოდ ჩემი თავისთვის ვფიქრობდი ( ეგოისტი),
ვფიქრობდი რა..
ზოგჯერ ახლაც ვფიქრობ...
აი ასე...
როცა
რაღაც ხდება
ან კარგი
ან ცუდი
მთავარია, რომ შენს თავს ხდება
და
შენ კი(დევ) ამ დროს ფიქრობ ამ ამბავს როგორ დაწერ...
უფრო სწორად, ეს ამბავი რომ წაგეკითხა,
როგორ იქნებოდა დაწერილი...
ან კიდევ უფრო მარტივად (ან სულაც უფრო რთულად)
როგორია გვერდიდან დანახული საკუთარი ისტორია...
ჰხოდა წერა ხომ ყველას შეუძლია მოყოლისგან განსხვავებით,
ამიტომ მეც წერის გზას ვირჩევ
ეს ამბავი კი ასე დაიწყო
დილის 6 საათზე პეკინის შუადღითგადაჭედილ და დილაადრიან დაცარიელებულ ქუჩაზე მანქანამ შემოუხვია...
ასე წერიას იმიტომ ვიწყებ რომ
პირველად წერის სურვილი ზუსტად იმ დროს გამოჩნდა დილის 6 საათზე მანქანამ რომ შემოუხვია...
ჩვეულებრივი დილა
იყო
ჩვეულებრივი მანქანის შემოხვევით, მაგრამ
მაინც არაჩვეულებრივი
აი როგორც :ოსტატი და მარგალიტაში:
იმ უსაზღვრო სიჩვეულებრივობაშიც რომ იცი
რომ
სადღაც ვიღაც ანუშკამ ზეთი უკვე დაღვარა...
ჰხოდა ვფიქრობ, რამე ახალი ბლოგი ხომ არ გამეკეთებინა
შინაარსით ჰხათო ჰხათოს შესახებ
სადაც იმ ამბავსაც მოვყვები
რომლის მოყოლაც ახლა მინდა
მაგრამ
შინაგანი ცენზურა წითელს მინთებს
და
რომელიც ასე იწყება
"....დილის 6 საათზე პეკინის შუადღითგადაჭედილ და დილაადრიან დაცარიელებულ ქუჩაზე მანქანამ შემოუხვია..."
No comments:
Post a Comment