მარტივად...
ყოველვის სხვები აკეთებენ ჩემს გასაკეთებელს...
ყოველთვის...
ან არა
ყველა თავის გასაკეთებელს აკეთებს
და
ჩემი გასაკეთებელი აღარაფერი რჩება
არ ვიცი...
ვმაყურებლობ
ვკითხულობ
ვაფასებს
და
მერე ვიმეორებ
კი არა და
ვიცოდნისდედებ...
ზოგჯერ
ვიცოდნისბებიებ კიდეც.....


პროფესია - დამკვირვებელი............


აი ახლაც
ჩემი სათქმელი გიორგი კეკელიძეს
უთქვამს...
უკვე..
თურმე


ქატო აქაა.
ჩვენ ბოლოდან ვითვლით ნაბიჯებს
და
სადღაც იქით,
სათავესთან ვიტყვით, რომ – იყო
და არა
სევდა, რომლის გამოც ანთხიეს ცრემლი
და არა ლხინი, სადაც მეტი ღვინო ანთხიეს,
არამედ ასე:
აცდენილი გზების იქით მკვდარი მიპოვე,
მერე დამიგდე ყური
ყურზე და ერთმანეთს
ასე ვუსმენდით,
რომ ზამთრის
ჩალით გადახურულ
სახლში ვიწექი
და მხოლოდ ღამით ვცოცხლდებოდი, როცა გეძინა.
რომ გარეთ ერთი ამინდიღა – სოფელი იდგა
და რომ გასრესილ ყვითელ ბაყაყს
სულის ნაცვლად ღრუბლის ფთილა ამოდიოდა
და მზის საკენკით ივსებოდა ეზოში ორმო..
ჰო, ასე იყო, რიგრიგობით ვუთევდით ერთურთს,
სანამ ერთ დილას
ძილმა ჩემგან წაგართვა თავი.